De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is

Judith en haar man besluiten een kind te adopteren. Die beslissing brengt belangrijke vragen met zich mee over gelijkenis, genen en afkomst. Zal haar dochter zich wel thuis voelen in de familie? Wat betekent het om vrijwel niets over je eigen afkomst te weten?

Judiths moeder, die op voorhand al een band voelt met haar aanstaande kleinkind, blijkt plotseling een tumor in haar hoofd te hebben. De avond voor haar ziekenhuisopname geeft ze Judith een doosje met brieven van haar moeder Bep Bloemendal. Het zijn brieven uit de Tweede Wereldoorlog, waarachter een dramatisch familieverhaal schuilgaat. Judith realiseert zich hoe weinig ze van haar eigen familiegeschiedenis weet. Ze besluit, voor het te laat is, het stilzwijgen te doorbreken en de familieleden die de oorlog nog hebben meegemaakt, te vragen naar hun ervaringen. Uit hun verhalen doemt een wonderlijke parallel op: in de familie hebben kinderen al generaties lang op jonge leeftijd hun moeder verloren. Ze werden opgevangen door grootouders en tantes tot er een nieuwe vrouw opdook die zich hun moeder noemde. Met de adoptie van haar kind blijkt Judith aan te sluiten bij een lange familietraditie.

Bron: Ambo